دل گـرفـتـه یــاد ایــوان بـقــیـع            دیــده ای داریــم گریــان بـقـیــع
حـیـف بر خـاکش بـتابد آفـتـاب            سایـۀ عـرش است بر جان بقیع

غربتـش چون شـمع آبم می­ کند
صحـن ویـرانش خـرابم می­ کند

نسل در نسل عشق دارم، عاشقم            چون گرفـتارت کما فی الـسّابقـم
شـیـعـۀ فـقـه و اصـول مـذهـبـم            زنــده از انــوار قـال الـصّـادقـم

کرسی درست جهـاد اکبر است
ابن حیّان و مفـضّل پرور است

فـاطـمـیّــه سـفــرۀ جـانـانــه ات            بود هـر شب روضۀ ماهـانه ات
درس اول روضه خوانی بود و بس            تا حسینـیّه است مکتب خانه ات

روزی یک عمر ما دست شماست
خرج راه کـربلا دست شماست

بـاز بــر بـیـت ولا آتـش زدنــد            نیـمه شب وقت دعـا، آتش زدند
بــاز هـم دست ولایت بـسـتـه و            پـشت در صدیـقـه را آتش زدند

نه ردایی نه عـمّـامه بـر سـرت
بود خـالی جـای زهـرا مـادرت

خوب شد خواهر گرفتارت نشد            نـیـزه ای در فـکـر آزارت نـشد

اهـل بیتت را کـسی سـیـلی نزد            زیـور آلات کـسـی غـارت نشد

خواهری می­کرد با حسرت نگاه
دست و پا می­زد حسین در قتلگاه